ถึงพี่น้องประชาชน
นี่คือสิ่งที่มิ้งได้ยินได้ฟังมาจากพี่น้องบ้านเรา เริ่มที่พี่น้องชาวนา “ตะก่อนข้าวโลสิบแปดสิบเก้า บ่าเด่วเหลือโลแปดบาท ท่าจะได้เลิกยะนาละ" มาถึงพี่น้องพ่อค้าแม่ขายบ้าง "ขายคัวก็บ่ดี ผักผลไม้ราคาก็ตกต่ำ" ไหนยังจะพี่น้องประชาชนคนธรรมดาที่ปรับทุกข์กัน "บ้านนี้เขามีคนเฒ่าติดเตียงสามคนแต่ได้ผ้าอ้อมคนละสามผืนต่อเดือน มันจะไปพอได้จะได" ทั้งหมดนี้สรุปสั้นๆ ได้ว่า ทุกข์ร้อนของประชาชนอยู่นอกสายตาของรัฐบาลเหลือเกิน
ชีวิตเรายังมีความหวัง 1 สิทธิ 1 เสียงที่เรามีนั้นศักดิ์สิทธิ์ ใช้มันเพื่อเลือกทางเดินชีวิตของเราเอง เลือกสังคมที่เราอยากได้ พี่น้องทุกคนมีศักดิ์ศรีเท่ากันในความเป็นคนไทยคนหนึ่ง เรามีสิทธิที่จะมีคุณภาพชีวิตที่ดีกว่านี้ เมืองที่เราอยู่ต้องอยู่สบายและสะดวกเท่าเทียมกับที่อื่นๆ การศึกษาลูกหลานเราต้องมีมาตรฐานเท่าลูกหลานในเมืองใหญ่ เราจะภูมิใจที่ได้ส่งต่อสังคมที่ดีให้คนรุ่นต่อๆ ไป
ลำปางก้าวให้ไกล เราจะไปให้ถึงทุกความฝันและความหวัง มันต้องเป็นจริง